Be One of My Froglets

Search This Blog

Saturday, February 20, 2010

Emoterang Froglet

May nag download (oo, bootleg ito, Inay) nhg The Princess and the Frog sa Macbook sa office. Ang lolo mo, nakinood habang mahaba ang avail time, at naghihintay na magdownload ng iTunes ang lolang (yes, granny itech) customer at mag restore ng iPhone.




Habang hinahanap ni Lola Customer ang kanyang backup file para sa iPhone (madami siyang backup, may iPod Nano, iPod Touch, at iPod shuffle), napanood ng lolo mo ang part na nakita niya (o akala niya) na naging tao si Prince Naveen at kasama sa Wedding Cake Float (parang coke float lang di ba) sa Mardi Gras Parade.



Nalungkot ang Lolo nyo.



Mega "May I place you on hold while I blow my nose" ako. Nakarelate ako ng bonggang-bongga. Lalo na nung part na pinanghinaan na si Tiana, kasi maiiwan siyang palaka, habang si Prince naveen, nakita na ang one true love niya.



Sabi ko naman sa inyo, palagi ako'ng napapag-iwanan di ba?



Nakapagblog ako last time about my routine. Akala naman ninyo iyon lang yun. Nakapag-comment na naman agad kayo. Ang totoo, Gustung gusto kong magbago, pero hindi pwedeng mawalan ng trabaho ngayon. Ano yun, uulit na naman ako, e ang tanda-tanda ko na parang maging newbie for the 4th time.



Ang kinakainis ko talaga, kung kelan ako may time, walang time ung mga friends ko talaga na decades na ang binilang ng friendship namin. May kanya-kanya na kasing buhay.



Madalas siguro ninyo akong nakitang nag aya na lumabas, uminom, manood ng sine, mag mall, mag divisoria... etc... Sa awa ng Diyos, kung natutuloy man ako, mag isa.



OO NA< WALANG MASAMA DOON. Pero ang last time na magkakasama kami ng mga kaibigan ko na masaya ako, hindi ko na maalala.



Siguro encrypted masyado ang blog ko. Siguro nalunod siya sa sandmakmak na litrato kaya hindi ninyo nagets ang gusto kong ipahiwatig. I haven't felt human in a long time because I haven't been touched by another human being for a long time outside the web.



I am very grateful to my online friends, Sina Ogie, si Ate Fe, Si Lukas, si Red, Dindo, Mary, Michael, at young mag nakikipagchat sa akin... salamat po ng marami. Sana yung mga na-meet ko na, ma meet ko na ulit, saka ung mga hindi ko pa na-meet, ay makadaupang palad ko din.

Maraming salamat po

The other night, nakikipag kulitan ako online, nasopla ako ng isang bago ko'ng crush. Umiinit ang ulo ko sa mga taong masyadong makapal ang makeup. Mainitin ang ulo ko ngayon. Mainit kasi ang panahon, sinabayan ng tagtuyot ang tagtuyot ng damdamin ko.



Naasar ako sa traffic, naaasar ako sa makulit, matigas ang ulo, sa init at sa lamig.



May kaibigan ba ako sa work? Tingin ninyo, magkakaganito ako kung may nakakakwentuhan ako sa totoong buhay? Tingin mo lang? Anghuman interaction ko lang sa calls ko nagagawa. Kaya matagal ang AHT ko. Kung hndi lang mataas ang customer survey ko, sisante na ako e.



Pero eto ako ngayon, emoterang froglet. Libakin mo na kung lilibakin. Tutal hindi mo naman araw ang araw ko, e. May araw ka din.

Friday, February 19, 2010

There's a Hole in My Soul

I stare blankly into nothingness.



I take time eating my breakfast and smoking the first cigarette of the day. I quietly close the lid on my notebook and head upstairs for a shower. I stare in the bathroom mirror as it fogs up. I lather myself up and rinse. I towel off and head back to my room to dress up.

As I gather all my things for work, I take a look at the time. I have to leave 2-3 hours early to get to work on time. Travel takes 4-6 hours of my life each day. I spend 9 or so hours on the office, and I sleep an average of 5-6 hours a day, leaving me 5-6 hours for myself.



Clock ticks. I spend that amount of time sparingly on the internet, speaking with the ghosts of my friends, whom of which, are too busy to personally spend time with me, just as much as I am too busy to spend time with them.

I don't have much friends at work. I don't have the luxury of going out. I drag myself out of the house to try watch a movie alone, or to buy myself something in the mall.

I dread travelling alone. I see people who travel with friends, with their significant others, and it hurts. It hurts to see people with lives. It hurts to hear them, see them, and feel their presence.

I used to pride myself in maintaining a job, which, at least I have. but it isn't going anywhere. 5 years in the same industry and I was only close to getting the job I want twice.



I have no one except this blog to tell about my day, and tell anyone how i feel. there are things you do not tell your family, if you know what I mean. There is no one to hold hands with at the moment you feel so scared.

I hated valentines day. you couldn't get away from it. I wanted to stay at home for weeks just to avoid that date. It arrived, just as well, and I am pissed off.

I simply dread seeing that relationship icon on facebook. "In a relationship with," "engaged to," "married to..." If It werent unfair, I'd erase all non-single friends.


Says who, facebook?

Except all of my friends are not single.

Yes. I AM THE ONLY ONE.

And I hate it.

I can create a list that will turn into one of those booklets on how people are mean in the internet, or how hard it is for someone to find anyone. And I blame it on economy.

Ron you're crazy. What does the economy have to do with it?

Everything!



People just like me, have very little time but go online to get a life. You spend 20 hours a day just going through the motion of it. And there is only but a small part to become human. You push through crowds to get to work on time, you struggle at work to kep your job, and you're too exhausted to analyze everything when you get home.

I meant it when i said I haven't felt human in A VERY LONG TIME. And there is a hole in my soul no merchandise I can buy with my salary can patch up.



I am not a robot. Companies hire people for the purpose of personalizing their services, but as soon as they hire PEOPLE, they start treatng them like robots. I don't get it.

Doesn't it make sense to you that as much reason as we cannot make a machine act the same way as a human being, that we cannot make a human being act like a machine? It is the single, most absurd observation I have seen in the corporate world.

There is even a billboard in EDSA that says "We don't hire robots"



But you make people act like robots once they're hired. Long gaps between breaks, fluctuating schedules, herculean tasks and near impossible deadlines, that only machines will survive. And in between, you have to perform.

There is a hole in my soul. I don't knnow how to patch it up.

Monday, February 15, 2010

The Aftermath of The Worst Day of the Year

At sana naman, tapos na ang sandamakmak na pagpo-post ng mga apps na yan. I swear, virus yan e. Pati ba naman mga taong hindi ko naman kakilala nakikita ko'ng may valentines gift app, video, o ano pang kachorvahan ng mga froglets sa facebook.

Kahapon ay Valentines Day/Chinese New Year.



Pero nanaig pa rin ang kachorvahan ng mga hearts-hearts day na yan. O sige bitter na kung bitter, ang ginawa ko, ginreet ko yung 2nd account ko ng Happy Vlentines Day. Tutal, nakalagay naman dun sa status ko, "In a Relationship ako with that other account e. Binago ko na lang name ko dun para hindi masyadong wierd.

Nagpost ako ng blog sa isa kong blogelya, click here. Wait kayo, mamaya meron na namang bago.

Sari-sari na naman ang mga kachorvahan, kabaliwan at pauso ng mga froglets sa araw ng mga puso. May mga magkaterno na naman sa kalsada. May mga bitbit na naman mga bouquet. Madami na namang lumalabas-pasok sa mga Motel (pun extremely intended), thius mahirap na namang kumuha ng taxi kagabi.



Marami na namang tao sa malls. Maraming naglakwatsa, nakipagdate, at pagpatak ng dilim, tahimik ang mga kalsada. Sa mga kuwarto nila, hindi tahimik.



Pero ang araw ko, walang pinagbago. Pumasok ako ng araw ng linggo, understaffed, queueing pag gabi. May request pa ng OT samantalang 6 days n nga ang sked ko. Ni hindi ko marreplyan ang mga kaibigan ko sa cellphone, at nagtetext. Pumasok sa trabaho nang nag-iisa, at umuwi sa bahay nang nag-iisa.

Pagkahiga sa kama. tulog.



3years is a very long time. very long indeed.

Friday, February 12, 2010

Naglibog ako.

Ang NAGLIBOG ay Cebuano term for the word "Nalilito." Sana lang I got just enough attention pero hindi kayo nadisappoint na hindi talaga tungkol sa kalibugan ang blog entry na ito. Fitting title, really kasi andaming misconceptions ang kinaiiritahan ko right now... not necessaarily the people who are confused about me... but the confusion itself lang talaga.



Naaalala pa ba ninypo yung commercial ng Coke na may chanting saka may gestures? Yung pabilis na pabilis na nakakalito na KAHIT KAILAN yata hindi ko na-master?



ITO ANG BEAT
SABAY-SABAY
ITO ANG BEAT
BAWAL SABLAY

PABILIS NG PABILIS
WAG MAG MI-MISS
WAG NAG MI-MIX

GETS MO NA? GETS KO NA!!

*AAAAAAAHHHHH!*

COCA-COLA!!!

NALILITO, NALILITO
NAHIHILO, NAHIHILO

COKE KO TOH!
COKE KO TOH!
COKE KO TOH!!!

Intro pa lang iyan. Wag ka masyado mag dwell sa Coke Commercial na iyan kasi ang totoong issue dito, AKO. Nakakalito ba ako talaga? Worried lang ako, kasi ayokong nawawala ang mga kaibigan ko kapag sinasabi ko ang totoong sexual preference ko.



Nabanggit ko na minsan, (at sorry talaga sa mga IBM friends ko if I dwell on this, but I have to make a point) na isang beses na nag outing kami sa Pansol ay hindi ko malaman kung saan ako matutulog dahil 2 lang ang kuwarto: isa sa mga babae, isa para sa mga lalaki. Sa kuwarto ng mga babae natrulog ang mnga bakla. Ayaw ako'ng isama sa kuwarto ng mga lalaki dahil inamin ko na na nagkakagusto ako sa lalaki; ayaw naman akong isama sa kuwarto ng mga babae dahil nagkakagusto din ako sa babae.

Natulog ako sa kubo sa tabi ng pool.



I know it's a sad story, and I shouldn't be dwelling on it, pero minsan talaga hindi ko alam kung paano ibebenta ang sarili ko. Bakla ba ako o straight? I just tell people I'm gay because what I really am, sparks controversy even in the gay community. Kaya for debate purposes. I'm gay. That's it.

You see, hindi lang si Santa at si Mr. Right ang fictional characters sa mundo. Ako din, medyo fictional character ata ako according to many queers at gay people.

They  say, "BI now, GAY later."

I'm still waiting for that time straight porn can't turn me on anymore. It still does. I still get thrilled pag magandang babae ang nakakatabi ko sa FX. I still have a crush on that masungit co-worker at the office... o kaya yung isang SME sa kabilang LOB. I have girl crushes and I have guy crushes.



Hindi ko na lang binobroadcast kung sinong mga girls ang crush ko kasi na pre-empt na na bading ako e. Sasabihin lang ng mga tao, nagkukunwari yang bakla, o nagkukunwari yang straight.

Kagagawan kasi ng mga naknampusang mga bakla na walang bahid naman ng bisexuality na nagkiclaim na bisexual sila until they start admitting they're gay. Kaya mas mababa ang tolerance kahit ng gay community sa mga bisexuals kasi nga andaming nagpapanggap.

BISEXUALITY IS REAL, people. we don't do it for tricks. Or attention. Or acceptance.

I'm afraid of confusing people, and making them wonder kung may hidden agenda ako sa kanila. HIDDEN AGENDA? Because I like both sexes? It doesn't mean I lust over everyone! Saka I particularly don't like being labeled a sexual predator just because you have an unusual sexual preference. It's not even a kink... and the correct term isn't even SEXUAL Preference, it's GENDER preference.

You're forgetting that angels are Androgynous, anyway. That means they have characteristics of BOTH men and women. Not all bisecual people are perverts. Some of them are angels.



Ayan, nadala na naman ako ng emotions ko, balak ko tagalog ang entry na ito, ngayon, taglish na siya. Pati ako nalilito.

Nababahala lang kasi ako...  baka kaya medyo ilang sa akin ang mga tao dahil sa sikreto ko... Na hindi ako bading at hindi ako straight. Nasa gitna lang talaga ako. I couldn't explain it, and maybe hindi na sila maniniwala talaga sa nararamdaman ko.



But it's frustrating minsan. Frustrating that I settle to be called entirely gay when I still get attracted to women. It's a shocker.  A shocker indeed.

-PS: I think the long-haired girl in the commercial, the one in a half-bob and bracelet  is cute.

Wednesday, February 10, 2010

Namamantasya ka ba?

I Will be "re-launching" my other blog on Valentines Day, 14 february 2010.

Para sa mga nagtatanong, nangungulit sa mga kuwentong hindi pwede sa bata, I've decided to write new fantasies for matured readers. Sex Sells, ika nga. And I'm going to give it another whirl.

Gooeyboy's Twisted Tales



Visit http://gooeyboystwistedtales.blogspot.com/ and read about the sauciest, naughtiest fantasies you can imagine.

Watch out for all new stories and revisit some of your favorite episodes.

Visit the blog to see old stories. You must be 18 and above (and LGBTQ) to read it.

Tuesday, February 9, 2010

Poof-ness.

Mga bagay na naglalaho'ng parang bula.



Mga bagay na kinagigiliwan mo sa isang sandali, at sa susunod na sandali ay hindi mo na ito makikita kaylanman. Mga sandali'ng akala mo'y hindi malilirip ang kaligayahan mo, yun pala ay ipinahiram lamang sa iyo ang sandali'ng iyon. Walang nagtatagal sa mundo'ng ito. Kahit ang mga bituin sa langit isang araw ay maglalaho rin sila. At hindi mo na makikita.

Paano mo nga naman ihahanda ang sarili mo na tanggapin na ang mga bagay na mayroon ka ngayon, maaring bukas ay wala na sa iyo? Mamumuhay ka ba sa takot at pangamba na balang araw baka agawin sa iyo ang bagay na pinakaiingatan mo?

Takot na takot ako'ng manakawan, madukutan, magkasakit, mawalan ng minamahal sa buhay, maagawan ng kasintahan, mawalan ng bahay, maubusan ng pera. Sobrang daming takot sa utak ko na minsan naiiyak na lamang ako sa takot. May mga araw na kakailanganing yakapin ko na lamang ang srili ko upang maalo ang takot sa aking isipan. may mga gabi'ng nagigising na lamang ako sa takot. May mga umaga'ng punumpuno lamang ako ng balisa.



Nakakalimutan ko minsan na sadyang ganoon lamang talaga ang lahat ng bagay sa buhay na ito. Lahat ng bagay ay maglalaho balang araw. Hindi man sabay-sabay silang maglalaho sa iyo, pero oo, lahat--- ang asawa mo, mga anak mo, ang bahay mo, kahit ang buhay mo... maglalaho balang araw.

Gusto ko lamang i-share... may crush ako dati sa facebook na isang araw... hindi na nag update ng kanyang wall. Ang mga sumunod na updates ay mga post ng mga kaibigan niya na nagpapaalam sa kanya sa huling pagkakaraon: Namatay siya nang maaga dahil sa karamdaman. Nagkaroon siya ng Meningitis at hindi naagapan. Sayang. ni hindi kami nagkausap.

So, paano mo nga naman paghahandaan?

Mahalin mo ang mga bagay na nasasaiyo ngayon. Mahalin mo at alagaan mo. Pagsawaan mo ng sobra-sobra at habang hawak mo pa, hawakan mo ito ng mahigpit. Kumapit ka na para bang huling araw na niya. Para nang sa gayon, nagawa mo na ang nais mong gawin bago pa man ito mawala sa iyo.



Gusto ko lamang sabihin sa iyo na nagpapasalamat ako sa pagbabasa mo ng blogelyang ito kahit sandali. Sana hindi ka pa maglaho. Gusto ko'ng malaman mo na bawat araw na nagsusulat ako dito, ay nadarama ko ang lahat ng sentimiyento ng lahat ng nagbabasa at lahat ng nag-iiwan ng kanyang pahayag sa pahinang ito.



Gusto ko'ng sabihin iyan sa iyo bago isa man sa atin ang maglaho. Sa kahit ano pa mang kadahilanan.

Monday, February 8, 2010

In a Relationship with...

People kinda wince down when they see the "In a relationship" Status on My facebook page. Not because they were hoping I was single so they can ask me out or something, but when they click on the name of the "person" I have a "relationship" with, they get to the page of my 2nd facebook account.




Yes, people, I am single. And no, I don't have dementia or heberphrenic schizophrenia.

It is a statement.

It is a statement that I am happily into a relationship with myself and I am not simply putting up with being single, nor am I compensating on my lack of relationship thereof.



I believe, that when you have the LUXURY--yes it is a luxury, my dear friends-- of having enough love to spend for yourself and anyone else, spend love on yourself first.

So, Okaaay... a 2nd facebook account with a matching relationship status with it is unconventional... and a little bit forbidding to possible mates... But hey, it creates a sort of "cheap thrill" doesn't it? You're flirting with a guy in a relationship! (gasp)

Of course some people might get the wrong first impression, but hey, who wants friends who judge you at first sight?

I'm sticking to my relationship status: In a Relationship with myself.



Ain't nothing too bad about it, and I think people should respect that I am resolute to that particular status until I am ready to take it on with another person.



Okaaay, now?

Sunday, February 7, 2010

Isa Akong Dambuhalang Iyakin

Oo, isa akong dambuhalang iyakin. At take note, hindi mo ako makikitang umiyak ni patak in public. Ugali kong hiyain ang sarili ko sa kakangawa in my own little loneliness.



Swerte ka pag nakita mo ako'ng lumuha.

Sabi nga sa mga James Bond movies, "Never let them see you bleed."

And always have an escape plan. Kaya kapag feel ko na na hindi ko na mapipigilan ang Niagara Falls, e-exit na ako na mala-stealth, ninja ini, bago pa kayo makakita ng umiiyak na Shrek.

At take note, hindi mo ako mapapaiyak ng uber-mega-extra-to-the-max-powerful drama. Pagtatawanan ko lang ang mga "Oo, ate," at mga "Magdusa ka" moments. Napapaiyak ako ng mga simpleng bagay. Napanood sa commercial, (oo, mga putanginang TVCs na yan, anlakas magpaiyak!) katulad na lamang ni Gina--hindi, karen po... pesteng lolo yan, palagi na lang akong pinapaiyak... eto nga, hiindi ko pa mandin napapanood, naaalala ko pa lang, naluluha na naman ako. Yang Lucky Me commercial na "Never say die! Tomorrow is another day!" Tanginang bata yan, umpisa pa lang ng shots, naiiyak na ako pag nakikitang umiiyak sya dahil hindi nasali sa basketball team... (may uniform pa naman siya.) Naalala ko, hindi rin nila ako pinapasali sa mga laro dati.






Meron ding mga kanta na sobra kung magpaluha sa akin.

Noong una kong narinig ang "Tulog na" by Sugarfree, hindi ko siya makanta ng derecho. Paano tuwing kakantahin ko siya naiimagine ko na may kumakanta sa akin nun, naiiyak ako (kahit ako lang naman ang kumakanta sa sarili ko).



Pinapatugtog dati ng ex ko para sa akin yung "You'll Be Safe Here" ng RiverMaya. Lagi akong naiiyak lalo na ngayon kasi he did not make me feel safe at all.



Ang mega blockbuster na nagpapaiyak sa akin ay ang Disney song na "Someone's Waiting For You." Powerful yang kantang yan. Kailangan iwasan sa mga record bar, at never ninyong ipapadedicate sa radyo. Promise.



Pero, iniisip ko, bakit ba ako napapaiyak ng mga ekesan at mga kantang ito? may common denominator ba silang lahat? May kinalaman ba ito sa aking past lahat niyan?

Una, hindi naman mababaw talaga luha ko. I'm sure, pag may nagtry na paiyakin ako ngayon na sinabi ko sa inyo ang "Kryptonite" ko, hindi ninyo ako mapapaiyak. Pero kapag nag iisa na ako, at biglang nagplay ang any of the aforementioned audios and videos... ay, putangina. Niagara falls itechiwa.

Kayo, ano'ng tingin ninyo?

PS:  tanginang B;log episode ito, maikli naman pero ang tagal ko isulat, paano bawat kabit ko ng link, nagpi-play yung video or song, naiiyak ako, kainis!

Wednesday, February 3, 2010

Morbid

This is going to be a short post but I'm expecting a lot of  reactions... Well maybe not. Depende.

In the past 4 days now, I have been suffering from excruciating pain in my abdomen. Enough to keep me from working well. I brushed it off first day it happened kasi naman nalipasan naman talaga ako ng gutom, nag OT pa ako, and wala talaga ako time kumain.

But Sunday I did eat and again, it happened. Normal naman pupu ko, except I forced it kasi hindi ako madumi. There was blood. But I also had hemorrhoids kasi. So there. Monday, Tuesday, I was off the phones for a few hours because of the pain again, at talagang sira na ang adherence ko dahil dito. Today, hindi ako pumasok because I suspect na something talaga isn't right.

People were telling me na gastritis, hyperacidic lang ako. Pero damn, I have to get proper medication, hindi basta nag se-self diagnose.

So I went to the doctor. Checkup ako. He was alarmed nung sabihin ko about the fresh blood sa stool ko. He checked my hems. Na finger ako for the first time since that last episode. (laugh naman kayo) Medyo magaling si doc.

So I was put on medication for about a week and I have to return next week para malaman kung kailangan ituloy, or I need more tests. So far ang daing ko ngayaon is my headache because of this ridiculous heat. My tummy still hurts, pero manageable pa din. Madaming bawal. Bawal alak, bawal spicy food, bawal mamantika, bawal maasim, mawal magyosi. Hindi bawal ang sweeets, salamat naman.

But wait, Intro ko pa lang yan.

Yakap ko ang 3 year old niece ko na anak anakan ko. I said, "Paano pag namatay ako? Ano gagawin mo?"

I know it's an unfair question to ask a 3 year old, malay ba naman niya pag namatay ang isang tao, di ba? Sabi niya, "Sama ako."

Natawa lang ako.

Tapos nalungkot.

You see, the reason na alarm ang doctor when I said there was also blood in my stool, kasi he suspected something else. The reason he probed my anus, kasi he was looking for a lump. He is making me go back next week kasi he wants to make sure it is gastritis.

I understand all of these kasi pre med ang course ko, and I know what to expect... it ain't fun.

I was suddenly  faced with the fear of dying, but I know I'm only panicking. My dad was also scared about knowing when he'll die. Pero naman nung mamamatay na siya ready na siya he went peacefully. Nakatulog lang siya at hindi na nagising.

Meron kaya makaalala sa akin pag nawala na ako?

Buhay pa nga lang ako kinalimutan na ako ng mga ex ko e. Yung pamangkin ko, sobrang bata pa para Marealize na mamimiss niya ako. I know it's scary reading something like this coming from me... But I am thinking about it because its logical to think about when it's all that there is happening to you.

And it's important.

Nalulungkot lag ako kasi along with that nakakaisip ako ng mga "what if" questions that aren't so nice.

Like what if it is the end of my life and hindi na man lang ako nakabawi ng love life ko. pangit na yung huling episode, ganun na lang. What if, wala na makaalala na i existed. What if... what if...

Ayoko na mag isip.

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...