Be One of My Froglets

Search This Blog

Sunday, March 28, 2010

Gusto mo ba o ayaw mo?

Putanginampaksyet

AVERY LONG TIME AGO, after ko mag-out ko sa office ng 9pm; I was headed home, nagtext ang isang guy na matagal ko na nakakausap sa chat at sa text. Magkita daw kami sa Araneta Starbucks.

Nag isip ako.

Isip.
Isip.
Isip.

Ganito kasi yun (medyo seryoso muna). I'm at a point in my life na kailangan ko na magkaroon ulit ng relasyon. Oo. Ayoko nang maging bitter at ayoko nang maging pantasyadora.

Gusto ko nang maikman ulit ang buhay... yung hindi lang standard na MahaL ko Pamilya ko at mga Kaibigan spiel ang sinasabi ko at pag tinatanong kung kumusta ang lovelife ko, sasabihin ko na parang Coke..... ZERO.

Ayoko na nang nagkakape habang nakatingin sa mga gwapong nagdadaan at sasabihin ko nag pasalit salit
ang mga sumusunod na linya sa sarili ko:

"Ang cute naman nun."

"Gwapo. Nakakainis."

"Sarap naman." (sabay unas ng napkin sa bibig.)

Sawa na akong nagnanakaw ng litrato sa mga gwapong natutulog sa MRT o Bus. Oo... hehehe. ninanakawan ko sila ng litrato. Ganun ako kadesperado. Minsan nasa MRT ako, ninakawan ko isang pasahero na type ko. Nakalimutan ko tanggalin ang Flash.

Clichik!



"Ay. ano yun?"

(tining na phone na kunwari sira ata yun at nagflash mag isa. Sabay baba nga tren.)

Ayun. Takot ko lang gawin yun ulit. Hindi ko lang maintindihan bakit kuha ako ng kuha ng litrato ng mga guys.

OMG. Stalker na ata ako!

Ganito na ba kasenseless ang buhay ko at I'm satisfied watching nice guys who have no idea at all na I'm drooling over them?

Natatakot na ata tumabi sa akin ang mga nagbabasa ng blog ko. hehehe

Wala akong lakas ng loob. Wala na talaga. This is sick and I know it.

Balik tayo sa eksena kanina. So kakaisip ko... Sumagot ako ng yes. Gusto ko maging normal, I want to be with ONE person.One. Isa. Sya lang.



Sakay ako ng... dyaraaaan... TAXI, at ang driver... Pucha, basahin mong mabuti. NakaTshirt siya ng puti, naka shorts at naka sinelas. Hapit sa maganda niyang katawan ang T-shirt at tamang tama ang pagkakapuno ng hita niya sa shorts. Kalbo. Moreno. May goatee atchaka.. atchaka.(yung buhot sa ilalim ng lips. Maganda ang mata. matangios ang ilong. Malapad ang dibdib.


Napa OMG ako.

OMG.

Naalala mo ang previous blog ko?

Ang bag. Kalong ko ang bag.

Nakatapat ang A/C sa mukha ko pero dama ko na nagiinit pati ang puno ng tenga ko. hanggang leeg.Gusto kong hawakan ang kamay niya.

Pero hindi. May "date" ako.

"San tayo?"

Pucha pati boses nya... makalaglag brief, ika nga ni Matt. Bedroom voice. Gmala ang guniguni ko... ano kaya tunog ng ungol niya?

AAAARRRGH!

"San tayo?"

"Gateway. Traffic ba sa EDSA?" (kasi parang gusto ko atang ma-traffic kasama ka.)

Mukhang nainis si manong. "San mo gustong dumaan?"

Ah, eto sinagot ko talaga, "Kahit san mo ko gusto idaan, ok lang."

KABLAG.

Namula ang mukha ko . Dumerecho ang taxi papuntang edsa. nagrereklamo si Manong sa yellow lane. Derecho lang ako ng tingin. Kahit medyo nagli-lean siya sa side ko para "silipin ang daan". Kahit paminsan-minsan, tumitugil ang traffic at itatas niya ang kamay niya sa kanyang ulunan at iuunat ang katawan.

Putang INA. Gusto ko syang dakmain.
But wait. May DATE KA, Ron, at ayaw mong GUMULONG sa GUADALUPE.

Deadma.

Dumating sa CUBAO.

"San tayo?"

OMG gusto ko ipaliko sa kanya sa SOGO.

"Gateway po."

At ibinaba niya ako sa Gateway. Wala akong barya. binigyan ko ng 200. Mauubos daw ang panukli nya. Sabi ko, kahit 60 na lang isukli mo.

"Thank you..."

Hoooo.... maaayyy Gaaaaaassss....

Lulugo lugo akong pumunta sa Starbucks at nagkita kami ng date ko.

Buong gabi tulala ako.

Gusto ko na sanang mag settle down. gusto ko ng relasyon. Pero yung mga tipo ko... ano ba nangyayari sa akin? Gusto ko ng cute, ng gwapo, pero pag tumitingin ako sa mga nagdadaanang mga lalaki... naiinis ako.

Alam mo yung feeling na gusto mo bilhin ang isang bagay pero kulang ang pera mo?

Ganun.

Tapos magsesettle ka sa japeyk tapos hindi ka matutuwa.

Haaaaaaaayyyyyyy.

Pag naman may gwapo dyan, o... Birthday gift na lang ninyo sa akin, o?

KABOG.

Pantasya Series.

Pucha ewan ko ba. I think I'm developing some sort of wierd "occupation" fetish. I'm specifically drawn to people and their jobs.

TAXI DRIVER



Pucha, sana may magsakay pa sa akin na taxi sakali mang mabasa nila ito. Pero pucha, basta nasakay ako sa isang cab na may medyo may itsura'ng driver, tangina, asahan mo, KALONG ko ang bag ko. Kasi may nagigising.

Parang gusto kong kumambyo.

Lalo na pag hindi typical na driver ng taxi, yung alam mo na inumaga na, medyo may 5 o'clock shadow (tangina, i love stubbles) na. Lalo kung balbon ang braso.

Once, meron ako nasakyan (yung taxi, hindi yung driver) tapos kakarag-karag ang sasakyan. Yung tipo'ng IINIT na dapat ang ulo mo kasi kada clutch nya, namamatay ang makina? Alas tres ng madaling araw at mamamatay ang makina sa gitna ng ayala... Waaaa!

Pero yung driver, mestisuhin na medyo hiyang-hiya na, dinadaldal na lang ako, tapos kinukuwento nya na kinailangan lang niyang bumiyahe at yun ang natapat sa kanya na taxi... Awww... adorable naman si kuya.

Kung hindi lang ako papasok sa work nun, pinaderecho (o liko?) ko siya sa SOGO e. hahaha.

sus. Takot ko lang. pag inumbag ako ni manong, wala ako lawala sa loob ng sasakyan ano? Ano gagawin ko, tumalon sa kahabaan ng EDSA?

Tuck and Roll!


TRUCK DRIVER



HIndi ako sunasakay ng Truck, peroParang gusto kong bumaba ng bus kanina nang nakahilera sa EDSA ang isang Truck na may gwapong driver. Moreno, pero hindi maitim, Medyo malago na ang stubbles, at kakwentuhan ang pahinante. napangirti.Ganda ng ngipin. at ang lips.... syet sarap papakin. Laki ng kamay... nakita ko habang hawak ang manibela... at ang braso... mmmm... malaman,

Kikindatan ko sana... pero baka DURHAN lang ako.


SECURITY GUARD




Hindi ko malaman kung paano hina-hire ng secuity agency ng 24/7 ang mga gwardya nila. Pucha... mayroon time na nagdala ako ng lahat ng bawal---laptop, mp3, headset, recorder... cellphone, PDA----Para lang makapa ni manong... ANg pinakagusto ko dun si Manong Romeo... ang amo ng mukha at ang ganda ng katawan... bisaya nga lang. pero pang ngumiti na... tangina, matutunaw ka at hindi mo na maririnig ang accent nya o mapapansin na maliit ang boses nya.

Kahit anong anggulo, gwapo si manong. Ke nakaharap, ke nakatalikod, gandang tingnan! Malapad ang dibdib, walang tyan, matambok ang pwet at harapan, V-tapered ang torso.

At hindi lang sya ang gwapo dun. Maraming security guard dun ang may pleasing personality at malakas ang appeal.

Tangina, modelling agency ata yung agency nila pag gabi e.

Sus, kung pwede lang AKO na ang kakapa sa kanila e.

Takot ko lang pumatol sa gwardya sa amin, baka masisante ako o kaya, bugbugin nung mga yun.

Pano kaya kung i-gangbang na lang nila ako ano? Hahaha/ Gago ka Ron.


TICKETER ng MRT



May paborito akong station ng MRT. Guadalupe. Kasi may nagtiticket dun na Gwapo. Malaki lang ang tyan. Mahilig ako sa malaman na tao. Pero wag naman mataba. May difference yun. Gusto ko din ng malinis tingnan.

Inis lang ako sa MRT pag rush hour. Kala mo refugee camp. Andaming tao, parang bahay ng langgam.


BARISTA sa GJ



Gloria Jeans Coffees. Dun sa Glorietta. Dalawa yun. sa loob, at sa labas. Gusto ko sa Labas, yung malapit sa Tower Records, sa ibaba ng California Pizza Kitchen at katabi ng Hard Rock Cafe. May Barista dun, si Nani. Tangkad, maputi, ampula ng labi. Kalbo. Kaso one day, dumating ung napakagandang misis niya at yung anak niya.

Laging masarap ang pagkakape ko dun.


UTILITY




May utility sa IBM nung nagwowork pa ako sa PBCOM Tower, si Resty. Moreno, bigotilyo, gwapo. May crush sa isang tao sa floor, kaya palaging tambay dun.

Nakuuu... gusto kong landiin sana nung nakasabay ko sa elevator. Kaso hiya ako hehehe.


PANADERO




Mayumuupa sa kwarto at tindahan namin na katabi ng kwarto ko sa Meycauayan. May Panaderya sila. Araw araw, nakikita kong shirtless si manong, nagbabayo ng mga stale bread, naglilinis ng bakuran, naglalaba... Wag ko lang maabutan na madilim ang gabi at sabay kaming pahangin sa labas, sus.... OMG, pigilan mo ako baka atakihin ang nanay ko sa mga iniisip kooooo....

Iilan lang iyan sa mga pantasya ko. Hindi pa kasama yung IT, Yung HR, Yung Tricycle at pedicab driver, crew ng Chowking, saka yung pari sa amin... oo Pati PARI, crush ko, bakit? Kung kahawig naman ni Cesar montano, bakit hindi?
Pantasya lang naman.
Ako kaya ang huling tao na yata na maglalakas loob na mag aya sa mga taong iyan, e may problema nga ako pag gusto ko yung tao yun ang hindi ko makausap e.
Like, yeah right, kahit sa regular na tao na walng uniporme, hindi siguro ako papatulan. O hindi ako mag iinitiate...

Ewan ko ba, sobrang baba na ng esteem mo after all these years. I really need positive reinforcement. Saka hindi na sapat na sabihin sa akin anong maganda sa akin. I need na ng talagang push na "Here, Ron, o. tutal MAGBIBIRTHDAY ka naman e, etong isang ZARA na white dress shirt, bagay sa iyo." o kaya, "Ron, sa iyo na lang itong shoes ko kasi baduy yang canvas na shoes mo, butas pa." "Wag ka na mag cap, Ron... Samahan kita sa Piandre." o kaya, "Samahan kita sa Dentist, di ko gusto tubo ng ngipin mo, e."

Di ba?

kesa nakaupo ka lang tapos nilalait lait mo itsura ko.
Eto na naman tayo hehehe

Pero totoo


Single ako kasi ala na natirang self esteem sa akin kakasabi ng ibang tao kung anong panget sa akin.
Kaya sabihan man ako ng pambawi, ay, I;m so sorry, naiwan ko ata thoughts ko na hindi mo natanggap itsura ko at hinihintay ko na mag offer ka na tulungan ako, hindi BOLAHIN ako.

It just doesnt work that way.
Baka kaya sa uniporme at trabaho ako naaattract ngayon. Mga kinoconsider na medyo blue collar na jobs.

Sabi sa akin mataas kasi standards ko e... So dito ako sa mga ganitong tao. Pakelam mo, e yun ang narinig ko sa iyo e.

Ewan...

Masakit na ulo ko. Pero masaya ako kasi habang sinusulat ko to, naalala ko mga crush ko... Mga metro aid, Meter maid, mga crew sa jollibee... kargador...



Tangina naman kasi, baka sabihin kong ang dream date ko si VICTOR ALIWALAS o si AKIHIRO SATO, muramurahin mo ako at sabihin mong " Ang taas ng Pangarap mo, Neng, Kapal ng mukha mo!"


Pero no exaggeration, ganun nga magsalita sa akin minsan ibang tao. May nagsabi sa akin nun, na hindi pabiro.

Thursday, March 18, 2010

Aminin: Unfair Kayo Mag Isip Minsan.

Naaalala ba ninyo yung kinukuwento ko tungkol sa mga crush ko? Meron nga yatang "sumpa" na kung tutuusin, kapag nalaman ng isang tao na meron akong gusto sa kanya, mahigit sa malamang, lalayo iyon sa akin, hindi na ako kakausapin, at hindi na magpaparamdam.



Magkahalong, inis, lungot at kahihiyan ang nararamdaman ko kapag nangyayari iyon, mas mahigit pa kesa sa kilig na pansamantala kong nararamdaman kapag nakikita ko siya.

Kaya kung maaari, hiindi ko ibinubunyag kung kanino ako nagkakagusto.

Napakalaking sikreto sa akin ang mga crush ko.


Hinding-hindi ko sasabihin sa inyo kung ano ang tipo ko. Grabe.



Walang makakapag amin sa akin kung ano ang gusto ko: babae ba ito o lalaki? Kung lalaki ba ito, malaki ba ang katawan, o lampayatot ba ang gusto ko? balbas sarado ba, o cleanshaven? Gusto ko ba ng matalino'ng average lang ang itsura, o ng super gwapo pero bobo?


Kung babae naman ba'y mahilig ba ako sa malalaki ang boobs? Gusto ko ba ng matangkad, mahaba ang buhok at matambok ang pwet? Gusto ko ba ng mala supermodel o mala librarian? Gusto ko ba ng tipong Darna, o wonderwoman, o Yung tipong Lois Lane o Mary Jane Watson?


Hindi'ng hindi ko sasabihin sa inyo. Nunca. Jamais. Neverneverland. Nah-uh. No. Nein. Hindi kailanman.
May naka post sa profile ko mula pa sa simula ng linggo'ng ito: Better unrequited than lose you. Oo, pag literal kang tao, you would think... HALA, SCARY, stalker ito.

Sabagay, kung naisip na ninyo un, huminga na kayo ng maluwag kasi, hindi ako nagkaka-crush sa makikitid ang utak. Nakakadiri sila. Hindi ko maiimagine ang sarili ko na may kasamang taong makitid ang pag-iisip. Yung tipong kapag nalaman na bading ang isang lalaki, ang una niyang iniisip, hala, maya't maya ito naghahanap ng titi'ng machuchupa (pasensya sa term, I have to be graphic).

Bakit? Given ba, na kapag straight ka ba, maya't maya ka naghahanap ng makakantot na kiki?


Eto mas nakakainsulto at nakaka inis na pananaw: Wag kang didikit sa bading kasi isang araw pag-iinteresan ka nyan kung lalaki ka. Bakit, gwapo ka? Saka hindi lahat ng bakla, manyak.
Saka iwan muna natin ang usapang bakla, umiinit lang ang ulo ko dyan sa topic na yan, pagod na pagod na ang topic na yan.

Ibig bang sabihin kapag may gusto sa iyo ang isang tao, non-stop na ito na nagpa-plot kung paano ka niya makukuha at maikakama? EXCUSE ME. May paggalang ako sa karapatang pantao. Hindi lahat ng may pagnanasa, nagbabalak gumawa ng KRIMEN.


Hindi, ano? Putangimampaksyet naman, oo. Hindi ba ninyo nage-gets ang concept nag PAGHANGA?

So ibig mo bang sabihin, lahat ng fans ng mga artista na yan, nag-aasam na pag nakita nila yung hinahangaan nila, maisip na maikiskis man lang ang kanilang mga katawan sa kanila at masibasib ng halik ang mga "idol" nila? Eww.

So ganoon na ba ang kultura ngayon? BASTUSAN NA?

Ewan ko sa inyo. Che.

Wednesday, March 17, 2010

Face Value

Ang buhay parang Friends for Sale.

Nagkakavalue ka kapag may mga taong "bumili" sa iyo. Habang m,as mataas ang value mo, mas napapakinabangan ka, pag mas mataas ang value mo, habang "bumebenta" ka, mas mataas ang makukuha mo, at mas mabibili mo ang ibang tao.

Kaya tinigilan ko nang maaga ang kabaliwan ng Friends for Sale dati, kasi hindi ako bumebenta. Tapos sandamakmak ang gustong magpabili sa akin, WALA NAMANG BUMIBILI SA AKIN.

Ika nga ni Mariel, "Kumusta naman, di ba?"


Buti pa si Lukas, binili ako. Hindi ko kasi siya mabili sa FFS, lagi na lang siya nadidisappoint sa akin kapag hindi ko nabibili. Kahit bilhin pa niya ako, hindi sapat yung bonus na nadadagdag sa akin para bilhin siya.

Aapat lamang ang "pets" ko. Hindi pa masyadong malalaki ang value. kahit mayat-maya ko sila pagawan ng iba't ibang bagay, mapapagod lang ako makabili ng kahit isang pet na kasing-value ni Lukas. Tuloy, hindi ko mapaunlakan ang imbitasyon niyang bilhin ko siya.

Iwan muna natin ang Friends for Sale.

Sa totoong buhay, mababa rin ang value ko. Yung kakaunting kaibigan ko, hindi ko masyadong makita, kasi may kanya-kanya na silang pamilya. Ako, trabaho at bahay lang kadalasan, mahigit 2 taon na akong hindi gumigimik (pero nagka gastritis pa din ako) at nung isang taon, nakaw na sandali pa ang pagsu-swimming ko. Last year lang ako hindi nakarating sa dalampasigan.

Miss ko na ang beach.

Pero hindi iyon ang ikinapuputok ng butsi ko, e.

Mababa pa din ang value ko. Siguro kasi wala nga yata akong face value. Matanda din ako. nasayang ang 3 taon ng buhay ko, kasi masyado akong na trauma sa isang nangyari sa akin. Hindi ko masyadong naenjopy ang buhay ko.

Wala ako masyadong kaibigan sa opisina. Sa schedule ko, kahit hindi ako supervisor o mataas na posisyon, naiiwan ako sa opisina. Mag isa din ako pauwi. Ligaya ko na na cute ang nakakatabi ko sa bus, o kaya maganda ang palabas sa bus.

Wala na akong mga kaibigan na nayayakap ko pag nagkikita kami, nakaakbay sa akin pag naglalakad sa mall, nakakasabay kumain, nakakasamang gumimik, o kahit nakatambay lang sa coffee shop.

Pasensya na talaga, alam ko tuwing nagdadrama ako ng ganito, wala na naman akong fans (as if meron ako, maliban na lang kung sex ang pg uusapan dito).

Kaya lang eto talaga ang nararamdaman ko, e. Ilang linggo ko nang iniisip kung ano isusulat ko, e. Wala naman ako maisip na masaya.

Binago ko na nga yung playlist ko sa mp3 player ko para walang malungkot na kanta, puro feel good na mga kanta lang.

Wala pa ding idea.

Pagod ako buong linggo, pati na din sa rest days ko, kasi kung wala ako sa trabaho, nag aalaga naman ako ng bata. Sukang suka na ako sa itsura ng bahay. Nag oover heat na ang laptop ko tuwing rest day ako kasi hindi ako nakakaalis ng bahay.

ayoko na tong blog topic na ito.

Magpe-petville na lang ako.

Monday, March 8, 2010

Witness

"I have been a witness to death, and a witness to life; although I am yet to be witness to everything in between."



March 5, 2010 - isinilang si Faith Adelaide kina Archie at Zeny Pahamutang. Hindi ko nakita ang pagsilang ng mga sarili kong mga pamangkin, kaya iyon ang una kong pagkakataon na masilayan kung paano ang unang pagkikita ng isang ina sa kanyang unang anak. Nakakaiyak, at naantig naman ako sa kanilang eksena. Andoon na ang tuwa, at paano busisiin ang bata, pagmasdan at alamin kung kaninong ilong; kanino'ng paa, kaninnong mata at bibig... napakaganda nilang tingnan.



April 28, 2004 - binawian ng buhay ang Daddy ko sa aking tabi sa IKALAWANG pagkakataon, hindi na nakayanan ng mga doktor at nurses na ibalik siya katulad noong una. Noong unang pagkakataon, hawak pa niya ang braso ko habang nakatitig sa akin. Hinatak na lamang akong papalabas ng kuwarto, habang ipinapasok nila ang defibrilator upang gamitin sa akin ama. Sa ikalawang pagkakataon, tahimik na lamang nila akon hinawi, habang natulog na lamang ang Daddy ko at hindi na nagising.


Saksi man ako sa dalawang pangyayaring ito, ang pagsisimula ng buhay ng isa, at ang pagpanaw naman ng nauna, hindi ko pa rin maubos-maisip kung papaano na BOBO pa din ako sa buhay. Mamalas mo man ang umpisa at katapusan ng Sansinukob ay hindi mo pa rin maipapaliwanag ang mga nangyayari sa pagitan nito.

Ang bawat pagsilang at pagpanaw natin sa tuwing may pangyayaring nakakapagbago ng ating buhay at pagkatao, ang bawat pagpanaw at pagsilang ng ating mga puso sa bawat relasyong nabubuo at nawawasak, ang bawat pagsilang at pagpanaw ng ating mga pangarap ay isa pari'ng misteryo para sa akin.

Ang bawat pagbangon sa pagitan ng pagsilang at pagpanaw ang hindi ko pa matutunan. Kahit ilang aklat ang aking basahin, kahit ilang kurso ang aking kuhanin, mapurol pa din ang utak ko at pang-unawa. Minsan, parang pakiramdam ko ay napakabobo ko nang tao. Bakit hindi ako matuto-tuto?

Pero may mas bobo pa sa akin. May mga taong patuloy pa din sa mali nilang paniniwala, sa mali nilang pamamaraan. May mga taong hindi bumabangon pagkatapos madapa, na sinasadya para hindi na asahan ang kanilang sarili. Matalino silang kung tutuusin, kasi hindi nila paghihirapan ang buhay sa pagitan ng pagsilang at pagpanaw... Pero ano pa nga ba ang buhay nila kundi pagsilang at pagpanaw lamang?

Ano ang kaibahan ng tao sa mga ibon sa himpapawid, ang mga isda sa dagat, ng mga halimaw sa kapatagan at mga halaman?

Kanina, dumalaw kami ng aking kaibigan sa Ninoy Aquino Parks and Wildlife. Ikinukuwento niyta sa akin na itong nakaraang taon lamang, malago'ng malago ang park noong bandang Oktubre, kung saan dito siya nagpapalipas ng mga panahong magulo ang kanyang isipan. Maayos ang mga halaman, napapakain ang mga hayop.



Ang inabutan namin ay ang Parks and Wildlife sa tagtuyot. Dilaw ang paligid, lagas na ang mga tuyong dahon. Patay ang paligid. Hindi maalagaan dahil kapos sa tubig. Balisa ang mga hayop na nakita namin, bagamat naroroon pa din naman ang angking ganda ng kapaligiran... ngunit kagandahang nababalutan ng lumbay sa paligid.



Hindi lamang tayo isinisilang at pumapanaw.

May pagitan iyon, na kung saan binigyan ka ng Diyos ng kapangyarihang hulmahin, ariin at gamitin ang iyong buhay. Hindi ka hayop o halaman. Hindi mo iaasa ang iyong sarili sa kagandahang loob ng ibang tao, tulad na lamang ng mga halaman at hayop sa loob ng park.

"Ikaw ang may kasalanan ng iyong nakaraan at ang may kapangyarihan sa iyong kinabukasan," iyan ang palagi ko'ng sinasabi sa aking sarili. Palagi ko'ng nalilimutan.Palagi nating dapat ipaalala sa ating mga sarili; paulit-ulit na sambitin na parang dasal. Parating alalahanin, parating ariin ang ating buhay.
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...